Haftasonu çocuk parkına gittik. Ece kadar var yok bir kız çocuğu dikkatimi çekti. Zoraki kaydırağın basamaklarından çıkıyor (Etrafı çok korunaklı değil kaydırağın, üstelik bir tarafı da açıkta), geliyor bir adım daha atsa neredeyse yüzsütü kapanacak( kayıyor, hop yere düşüyor. Büyük çocuklar itişiyor bu arada kaydırağın tepesinde, birbirlerini itseler boşluktan aşağı uçacak çocuk!. Annesi uzak bir yerde bakıyor sadece, benim yüreğim hop oturdu hop kalktı. Ben ise Ece'yi götürüyorum kaydırağa çıkmasını izliyorum yanında, gerekirse ve isterse destek oluyorum. Kaydırağın önünde bekliyorum.
Acaba dedim abartıyor muyum? O hanımın yaptığımı doğru.
Bir ara nasıl olduysa Aybüke'nin (Ece sayesinde adını da öğrenmiştik) ağladığını duydum. Ellerine diken batmış. Annesi iğne ile temizlemeye çalışıyordu. Yanlarına gittim, ihtiyaçları olur olmadığını sordum, çakmak ile iğnenin ucunu yakalım dedim ama istemedi kadın. O günden beri düşünüyorum, Ece'yi o kadar kontrolsüz bırakabilir miydim diye... Siz ne dersiniz?