Tamam, iki çocuk, gece onbirden önce oturamıyoruz, başbaşa kalamıyoruz..Peki ben ne yapayım bütün gün evde, bazen günlerce...uyumayan 14 aylık bir velet, kaprisli, dönem dönem kıskanç 8 yaşında bir kız çocuğu.
Akşama kadar yemek, ekmek, iş, hiç oturmaksızın ev toplama, yine de kapıyı güler yüzle açıp, erken geldiğinde deli gibi mutlu olup, ne yemek yapsam diye düşünüp duran, işler yetişsin diye gergin gergin dolaşan ben!Derslere ben, hizmetçi ben!Yine de şükürler olsun diyen ben!
Dün oturup bir mektup yazdım eşime...
Niye mi kzıdım peki??vay efendim işten gelince kumandaları hep biryerlerdeymiş, bulamıyormuş, çocuğa veriyormuşum, kolayıma gidiyormuş, çok ağladım, çok kırıldım, kızdım.
Geldi defalarca özür diledi, başbaşa biryerlere kaçmalıyız bir gece de olsa dedi.Kahve yaptı filan...
ama işin %90 dan fazlası bende.Bir de gece yarısı kalkıp ders çalışıyorum, severek, isteyerek.
Ama ne bileyim, bebeğimizi kaybettik, hala içim acıyor, bunu da yazdım, kimseye yansıtmıyorum, içim yanıyor dedim, seni seviyorum ama böyle evlilik istemiyorum dedim, evimden, senden, çocuklardan başka düşüncem yok, bana haksızlık etme, bu güzel rüyadan uyandırma dedim.
Şimdi de ağlıyorum, o da ufacık şeylerden sinirlenebiliyor, hafta sonları mırın kırın ediyor, e bütün hafta zaten ben ilgileniyorum herşeyle, hafta sonu onu rahat ettirmek adına gelişigüzel toparlıyorum, hiç iş yapmıyorum, dışarı da çıkıyoruz ama o yalnız kalmak istiyor, sen çık diyorum, kabul etmiyor.
Söyleyin, neler oluyor bize, ne yapmalıyım daha??