Kızım 27 aylık...
Eylül'den beri bakıcıda, ama bakıcı teyzeye bir türlü alışamadı. Hala onun elinden yemek yememek, onunla uyumamak gibi tepkileri oluyor zaman zaman. Ama biz bakıcı teyzemize güveniyoruz, kadın elinden geleni yapıyor kendini sevdirmek için ama yok, Ecrin inatla istemiyor onu.
Şimdiye kadar her gün 3-4 saat dersten sonra evimde oluyordum. Kızımla ilgilenebiliyordum ama bundan sonra öğretmen eksikliğinden dolayı haftada 30 saat girmek zorundayım. Tüm gün göremeyeceğim Ecrin'i.
Durum böyle olunca bizde Ecrin'i anneannesine mi göndersek acaba dedik. Şimdiden sonra kızımı tekrar başka bir bakıcıya alıştırmam çok zor olacak. Güvenebileceğim birini bulmak da keza öyle...
Tüm okulda oluyorum. Eşim de her gün 90 km köy okuluna gidip geliyor. Eve gelince Ecrin'e yeteri kadar vakit ayıramıyoruz, ne Ecrin'e ne eve ne kendimize.
Anneannemiz 42 yaşında. Ecrin bayılıyor anneannesine, orada kendi yaşıtı kuzenleri, arkadaşları var. Evlerinin bahçesinde kocaman bir oyun alanı, parkları var. Emekli olmuş, tüm vaktini ona ayıracak anneannesiyle dedesi var.
Buradakinden çok daha eğlenceli vakit geçireceği kesin. Ama bu yaştaki bir çocuğun 2 ay anne-babadan ayrı kalması onu nasıl etkiler, bunu düşününce karar vermekte zorlanıyorum işte
Biz de çook ama çook özleyeceğiz onu, ama bir şekilde dayanırız. Peki ya O bundan çok etkilenirse? Psikolojik açıdan anne-babadan ayrılmayı nasıl atlatır acaba?
Son derece girişken, sosyal bir çocuk. Normalde komşulara falan da gidiyor, onlarda da kalıyor saatlerce.
Anneannesinin ona gözü gibi bakacağını, orada rahatının her anlamda çok yerinde olacağını, çok mutlu olacağını düşünüyorum. Ama anne-babadan ayrılmayı kaldıramazsa, bilinçaltı, psikolojisi bundan olumsuz etkilenirse diye çok korkuyorum.
Böyle bir durum yaşayan var mı aranızda arkadaşlar? Sizin fikriniz nedir bu durumda? Ne yapmalıyım, nasıl karar vermeliyim?