Çok sevdiğim arkadaşlarım vardır. Hatta bazılarıyla da çok yakınımdır. Ama hepsi malesef sadece telefonla konuşabileceğim insanlar. Dostum yok.. Çok yer değiştirdim, dost olabileceklerimin bazılarına ben sahip çıkmadım, bazıları da bana sahip çıkmadı diyim..
Herşeyi konuşabileceğim insanlar var elbet, ama şu anda onlar kendi dertlerine boğulmuş durumdalar.
Bir arkadaşım var "dertsiz" gibi görünen, onu da ne zaman arasam oğluna ne yediricem, nasıl uyutucam, ne giyiricem derdinde. Başka konuyla ilgili konuşmak istemiyor pek. Zaten beni anlayacak modda değil.
Bu yüzden bazen (ishal ağızlıyımır zaten) iyice dolduğum zamanlarda olur olmaz yerde patlayıveriyorum. Hemen arkasından uyarı geliyor " aman Nil, sus! Anlatma herşeyi" "doğrudur diyorum, susuyorum. Bazen tam olanların üstüne annem arıyor, ister istemez patlıyorum. "Aman Nil, annene anlatma, sus. Sen unutur gidersin, o unutmaz" ...
"Tamam" diyorum, susuyorum.
Bazen birileri çıkıyor, "beni ne zaman istersen arayabilirsin, ben seni her zaman dinlerim" diyor, "Oh be! diyorum, helal!"
Doluyorum, arıyorum, ya açmıyor, ya dinleyecek durumda olmuyor.
İyi de ben kime anlatacağım o zaman?
İçime atamıyorum herşeyi işte! Çıkmaza giriyorum, böğüre böğüre ağlıyorum, sonra silkinip tekrar çiğnemeye başlıyorum yutamadığım lokmayı.
E bi gideyim patlayım o zaman ben... Başka yolu kalmadı çünkü.