luna_lovegood yazdı:
Ben de inanamadım ama birden oldu. Kabuklarımdan sıyrılıp tekrar doğdum sanki. Belki de uzaklaşmak iyi geldi.
Şu an püfür püfür esen rüzgarda, şam fıstığı ağacı altında, Vivaldi dinleyerek, yanımda uyuyan kızım, karşımda özlediğim bakışlarla bana bakan kocam otururken yazıyorum bu yazıyı. Arkamda dalga sesleri..
Dediğim gibi uzaklaşmak iyi geldi sanırım. Günlerdir düşünüyorum: Yaptığım doğruları, yanlışları, baktığım pencereleri, görmezden geldiğim ışıkları veya zorla görmeye çalıştığım karanlık odaları.. Sonra birden herley gözümde berraklaştı. Birden suyun dibini cam gibi görmeye başladım.
Sroun kimse değil, hiçbirşey değil; BENİM!
Ve ben gülen gözlerle bakmaya başlayınca herşey gülmeye başladı. Sroun odaklı olmaktan vazgeçtim sanırım artık. Çözüm odaklı yaşamayı öğrenmeye başladım. Başladım dyorum çünkü bu hiç kolay değil. Çok yolum var daha.
Hadi bana kolay gelsin