1. Sayfa - Toplam 13 Sayfa var 12311 ... SonuncuSonuncu
Toplam 127 sonuçtan 1 ile 10 arasındakiler gösteriliyor.
  1. #1

    Bebeğimi Kaybettim... / Teşekkürler...

    Arkadaşlar iyi niyetinizi, üzüldüğünüzü/üzüleceğinizi biliyorum ama okuduklarınızdan sonra lütfen soru sormayın. Daha fazla anlatacak gücüm yok. Böyle olması gerekiyordu böyle oldu.

    Bir de aramayın, toparlanıp merhaba dediğimde konuşabilecek gücüm olacak...

    Ben desteğinizi, gönderdiğiniz iyi dilekleri hissedeceğim
    Sadece içim 2 aydır dolup taştı, bilmeden soranlara mutluluk oyunu oyamaktan yoruldum. Paylaşmak istedim, belki bu satırları günlüğüme yazar gibi belki de bir dosta anlatır gibi....

    Aslında tam 2 aydır problemler vardı...
    Kendimizi hazırlayıp gebeliğin sonlandırılmasını zaten bekiyorduk. Tam 2 aydır.... O 2 ay boyunca acımı içimde doldurup taşıdım, hayatıma normal bir şekilde yaşamaya çalıştım, kimselere belli etmemeye çalıştım. İçim kan ağladı ama göstermedim.

    Bilen arkadaşlar vardı ama genelde kimseyle paylaşmak istemedim. Herşey sonuçlansın o zaman haber verecektim. Şimdi zamanı geldi.2 aydır bilip arayanlara dururmumu anlatmak öyle zor öyle yorucuydu ki kimseler duymasın istedim...

    Şimdi hastanedeyim. Suni sancı veriyorlar ve doğumun başlamasını bekliyoruz.... Yine kimselere haber vermedim. Annemlere yalvardım gelmeyin, kimseler aramasın, sancımı da acımı da tek çekmek istiyorum yanımda bir tek Armağan olacak dedim... Öyle de oldu! Bu süreci bu şekilde yaşamak istedim.

    ------------------------
    Dün ilk ve son kez ekranda 3 boyutlu olarak kızımı gördüm! Aslında görmeme izin vermediler ama yalvardım! 2 aydır her şeyi öyle yoğun yaşadım ki artık her şeye hazırlıklıyım ve kabullendim, yalvarırırm göreyim bu vedam olsun dedim…. O’nu gördüm! Ablasına öyle çok benziyor ki inanamadım! Onun gibi güzel… Anne olmak ne tuhaf, Defne için ne hissediyorsam öleceğini bildiğim kızım içinde aynı şeyi hissettim… Ve en son yine kızımın resmini alabilmek için doktoruma yalvardım! En azından bana kalacak ondan bir parça! Bundan sonra hayatımın tüm anlarını, her şeyini içinde barındıran bir parça! Kızımın resmi!

    Bu sabah erkeden hastaneye geldik. Raporu aldık diye her şey bitmiş değildi. Sonrası soru işaretlerine belki yol gösterebilecek işlemlerin yapılası gerekiyordu. Mecburdum yaptırmaya… Belki hiçbir sonuç çıkmayacak ama yasal olarak da yapılması gerekiyordu. Önce plasentadan parça alındı. İşlemin 2 kez yapılması gerekti. Zaten yıkık bir psikolojiyle girdiğim için çok canım yandı. Sonra sıra geldi bebeğimin canını acıtmaya! Tekrar büyük iğne farklı bir yerden girdi, kanından örnek alındı…. Ve……. Bir başka şiringa bebeğimin kalbine girdi. O an nasıl tarif edilir bilmiyorum? Ekranı kapattılar ve bağıra bağıra ağlamaya başladım! “Bu son! Son hareketleri kaçıramam, vedalaşacağız, hoşçakal bebeğim, seni seviyorum” benimle başa çıkamayacaklarını anladıkları için ekranı açtlar ve ben bebeğimin an an ölümünü izledim… An an onun ölmesine izin verdim! Kalbine yapılan ilk enjeksiyonda o hızlı hızlı atış yavaşladı, 1 dakika sonra ikinci yapılanda hareket etti belki de can çekişti ve üçüncü dozda her şey durdu! Ekranda cansız bedenini seyrettim!

    Şimdi hastanedeyim. Zamanın geçmesini bekliyorum... sancıların çoğalmasını ve doğumun gerçekleşmesini bekliyoruz. Suni sancı veriyorlar… Yarın akşama kadar doğuracağımı söyledi doktorum.

    Sonra bebeğimin cansız bedenine otopsi yapılacak! Belki de bir şey bulamayacaklar ama yinede bir şey çıkarsa ilerde yol gösterici olur denilerek yapılacak. Sonrada minik bedenini canım ablamın üzerine gömeceğiz! Aynı yerde canımın iki parçası yatacak, ablacım yeğenini koynuna alacak… Normal doğumu yaşamak ne kadar zor olsa bile insanların o anları bebeklerine kavuşabilecek olmanın heyecanı ile daha mutlu yaşadıklarına inanıyorum. Bense şu anda bebeğimin cansız bedenine kabuşmak için sancı çekiyorum…

    Herkesin acısını yaşaması farklı. Beni bu süreç, 2 ay boyunca onun tekmelerini hissetmek ama ona çare olamamak, her tekmesinde bir sonraki tekme gelecek mi diye merak etmek beni yıktı. Onun kalbine o vuruşu yapmaları, benden onu koparmaları için kararı vermek beni yıktı, O ilacın damla damla kalbine verilmesini izlemek beni yıktı… Birkaç saat sonra ise o sonsuza kadar benimle olamayacak!

    Üzgünüm.
    ---------------------------------



    Hepinize teşekkür ederim..
    Desteğinizi hissettim! Yazdıklarınızla duygulandım tekrar tekrar teşekkürler...

    Yaşadıklarımı günlük gibi yazıyorum, herkes acısını farklı yaşar bende yazdıkça rahatlıyorum... Acım henüz tazeyken yine yazdım... sizlerinde beni/ bizi merak ettiğinizi bildiğim için burada son yazdıklarımı paylaşıyorum, başka da yazacak birşeyim kalmadı.

    Sevgiler......

    -----------------------------------

    29 Eylül 2011

    O sancı çektiğim ve bebeğimle vedalaşacağım zamandan başlıyorum…

    Sabah bebeğimin kalbine yapılan potasyum iğnesinden sonra saatlerce karnımda kaldı, aslında hiç de şikayetçi değildim hala benimle olmasından, alındığı zaman sonsuz bir boşluk duymaya hazır değildim, olamayacağımda sanırım….

    Daha önce 4 ameliyatım olduğu için tekrar cerrahi müdehale olmasını önermedi doktorlarım. Normal doğum sürecinin de hiç kolay olmayacağı, yapacağım doğum şeklinin adının normal olsa bile aslında tıbbi olarak zor olacağı konusunda da uyardılar…. Riskler hakkında bilgi verdiler, önceki dikişlerimi de göz önüne alarak cerrahi girişim olabileceğini söylediler.

    Öğlen saat 13:30 da ilk rahim açıcı ilacı alıp beklemeye başladım…
    Saatler ve sonradan aldığım ilaçlarla birlikte sancım çok yükseldi.
    Bebeğim yaşamadığı için sancı sürecinde beni rahatlatmak için yapılabilecek her türlü uyuşturucuyu yaptılar, ama öyle sinirlerim bozuktu ki tek bir iğne bile beni delirtmeye yetiyordu. Ağrı kesici iğneler, sinirlerim için sakinleştiriciler her şey ters tepki yaptı algılarımı daha da çok açtı…

    Saatler geçti, suni sancının dozu arttı ama rahim açılmadı! Tam 6 saat boyunca dakikada bir’e düşen sancı çektim. En son ateşim yükseldi, tansiyonum yükseldi, ellerim ve ayaklarım kilitlendi, bayıldım…. Ve acilen sezeryana alındım. Diğer tüm operasyonlarımda olduğu gibi bununda acil olması beni şaşırtmadı… Doktorum iyi bir zamanlamayla ameliyata alındığımı, diğer tüm dikişlerim sancılar sırasında eridiğini söyledi. Normal olarak doğumu gerçekleştiremediğim için çok üzüldüm, ama başarmaya çalıştığım şey normal değildi…… Algılarım öyle açıktı sinirlerim öyle bozuktu ki operasyondan hemen sonra da narkozdan ayıldım, doğuma girip çıkmam ve doktorla konuşmaya başlamam hepsi 45 dakikanın içine sığdı!

    Armağan hamileliğimin başından beri hayatımın her anında olduğu gibi en büyük destekçimdi, ama bu 2 aylık süreçte desteğin ötesinde beni kanatlarının altına alıp dış dünyadan uzaklaştırmaya çalışan, beni her konuda rahatlatmaya çalışan bambaşka bir misyona büründü. Sanki sadece benim bebeğim ölüyordu ve o güçlü bir şekilde beni teselli etmeye, derdime ortak olmaya çalışıyordu. Sanki sadece benim bebeğimdi karnımdaki ve Armağan sadece bizim için hayatı kolaylaştırmaya, zamanı daha rahat geçirmemize yardım ediyordu… Güçlüydü yani… Ne bir göz yaşı, ne kederli bir söz……. Kendimi öyle kapamışım ki, ta ki gözümü açtığımda onun kıpkırmızı gözlerini görene kadar onun da baba olduğunu unutmuşum… Bebeğimiz doğduğunda yanına gitmiş… O da o zaman tüm biriktirdiklerini orada akıtmış… Beklediğimizden daha büyük doğmuş kızım! Normal 7 aylık bir bebek boyunda…. Evet tam 7,5 aylık doğdu kızım…

    Defne’ye gelince; ilk ultrason muayenesinde doktorum problemi gördüğünde Defne yanımdaydı ve o elimi tutuyordu, ben ağlamaya başladığımda o göz yaşlarımı siliyordu. O çok olgun ve güçlü bir çocuk…. Evimizde yitirdiğim ablam ve yeğenlerim hep sözlerimizde, dilimizde olduğu için ölümü erken tanımış bir çocuk Defne… İlk o öğrendi kardeşine veda edeceğimizi… Ve bu süreci hep beraber yaşadık… İlk zamanlar beni ilaç içerken gördüğünde “Anneciğim dikkatli iç ilaçlarını ve unutma belki bu ilaçlar kardeşimi iyileştirir” diyordu… Sonra bir dönem kendince oyun oynadı kardeşi doğmuş ona yüzme öğretiyormuş vs… Kıyafetlerini, tokalarını o’nun için saklamaya çalıştı… Hiçbir şeye müdehale etmedim… Sonra oyununu kendisi bitirdi ve birgün oyuncak bebeklerine ailemizi anlatırken duydum o’nu……… “Merhaba …. Bebek. Benim annemin adı Gaye babamın adı Armağan. Biz çok mutlu bir aileyiz… Birbirimizi çok severiz, keşke annemin bebek sorunu olmasaydı ve kardeşim de bize katılsaydı daha mutlu olacaktık…” İşte bu cümleyle Defne’nin de oyunu son buldu! Operasyondan önceki gün “Kardeşimi doktorlar karnından çıkardıklarında nefes alabilecek mi” “Peki karnından çıkardıklarında ne yapacaklar?” diye sordu. Teyzesinin yanına koyacağımızı ve orada uyuyacağını söyledim… Dün akşam da “Gömdünüz mü kardeşimi” diye sordu ve arkasından “Keşke ben de onu bir kez görseydim” dedi…. Çok çok üzgün ama o da bizim gibi acısını içinde yaşamaya çalışıyor… Duygu taşmalarını maalesef bir tek ben yaşayarak bazen kontrol edemiyorum kendimi…

    Bebeğimizi dün hastaneden teslim aldık. Küçücük beyaz bir kutunun içinde verdiler. Annem & Babam Armağan ve ben dördümüz gidip gömdük…. Küçücük bir çukur kazıldı, kutunun içinden bebeğimi çıkardı Armağan, başını eliyle kontrol etti ve tarif ettikleri şekilde çukura yerleştirdi… Üzerine atılan her toprak bizi sonsuza dek birbirimizden kopardı! Keşke bir kez kucağıma alıp koklayabilseydim onu Önce duamı ettim, ardından af diledim… yüzlerce kez..

    Evlat acısı çok büyük ama bu içimdeki yangın gerçekten evlat acısı mı bilmiyorum…… Babamın ablamı kaybettiğinde yaşadığı acının yanında gerçekten bu evlat acısı mı? Ama bildiğim bir şey var ki insanın bebeğinin yaşam mücadelesine ilaç olamaması, ölüm fermanına imza atması ve ölümüne kendini aylarca hazırlamaya çalışıp an an izlemesi içini yakıp kavuruyor……

    Şimdi arada elim karnıma gidiyor… Yokluğu tarifsiz bir boşluk….








  2. #2
    Üyelik Tarihi
    04 Ağustos 2004
    Bulunduğu Yer
    Adana (Kan grubum: AB Rh +)
    Mesaj
    8.385

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Ben okurken böyle oldum, senin halini düşünmeye cesaret bile edemiyorum...

    Klasik laflar filan edecek halim kalmadı... Başınız sağolsun, yavruya da Allah rahmet eylesin...

  3. #3
    Üyelik Tarihi
    31 Mayıs 2007
    Bulunduğu Yer
    İstanbul- Acıbadem
    Mesaj
    210

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Ne denir ki, gözyaşlarıyla okudum. Allah yardımcınız olsun,yapmanız gerekeni yaptınız, ama bir anne için çok ağır bir biçimde(Çok çok üzgünüm umarım güzel kızınız defnenin sevgisi ve sizi meşgul etme becerisiyle bir an önce toparlanırsınız. Sözün bittiği yer...

  4. #4
    Üyelik Tarihi
    05 Ocak 2006
    Bulunduğu Yer
    burdayim iste :)))
    Mesaj
    23.289

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Gaye ne yazacagimi soyleyecegimi bilmiyorum okurken
    Bogazima kocaman Bir yumruk oturdu gozyaslarimla okudum
    Sozun bittigi yer Canim benim basiniz
    Sagolsun off yaa

  5. #5
    Üyelik Tarihi
    21 Haziran 2005
    Bulunduğu Yer
    home sweet home:-D
    Mesaj
    23.502

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Gayecim, acını paylaşıyorum. Allah yardımcın olsun sabır versin...

  6. #6
    Üyelik Tarihi
    01 Kasım 2001
    Bulunduğu Yer
    susma sustukca sira sana gelecek
    Mesaj
    12.842

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Sana uzaktan kocaman kocaman sarilyorum. Ates dustuu yeri yakar, ama bil ki acini paylasiyorum arkadasim

  7. #7
    Üyelik Tarihi
    04 Ekim 2003
    Bulunduğu Yer
    seviyeli(!) forumlar hi hi hii:P
    Mesaj
    46.327

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Gayecim sabir,guc kuvvet diliyorum sana ve esine.

  8. #8

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    ne dersem boş biliyorum..boğazıma bir düğüm oturdu.. Allah sabır versin

  9. #9

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Başınız sağolsun.Allah sabırlar versin.

  10. #10

    Re: Bebeğimi Kaybettim...

    Size çok ama çok büyük sabırlar diliyorum...
    Cennetin kapısında sizi bekleyen miniciğiniz var.
    Çok çok üzgünüm, acınızı yürekten paylaşıyorum.

Benzer Konular

  1. bebeğimi kaybettim:(
    Konuyu Açan: mimoza_m, Forum: Genel Forum.
    Cevap: 121
    Son Mesaj: 31 Mart 2007, 00:52
  2. bebeğimi kucağıma alamadan kaybettim
    Konuyu Açan: dilber1980ah, Forum: Kadın Sağlığı, Gebelik ve Doğum.
    Cevap: 1
    Son Mesaj: 04 Temmuz 2006, 20:17
  3. bebeğimi kaybettim
    Konuyu Açan: zeynepsudenaz, Forum: Genel Forum.
    Cevap: 78
    Son Mesaj: 22 Haziran 2006, 23:31
  4. BEBEĞİMİ KAYBETTİM... ÇOK ÜZGÜNÜM...
    Konuyu Açan: monic, Forum: Genel Forum.
    Cevap: 97
    Son Mesaj: 21 Kasım 2005, 10:30

Yetkileriniz

  • Konu Acma Yetkiniz Yok
  • Cevap Yazma Yetkiniz Yok
  • Dosya Yükleme Yetkiniz Yok
  • Mesajınızı Değiştirme Yetkiniz Yok
  •  
 
 

Bu site Lidya.Net tarafından hazırlanmış ve yayınlanmaktadır © 1998-2012. Bu sitede yayınlanan yazılar, kaynak ve yazarı belirtilmek kaydıyla kullanılabilir.
İçerik sağlayıcı paylaşım sitesi olarak hizmet veren AnneCocuk.com adresimizde 5651 Sayılı Kanun'un 8. Maddesine ve T.C.K' nın 125. Maddesine göre TÜM ÜYELERİMİZ yaptıkları paylaşımlardan ve yazdıkları yazılardan kendileri sorumludur.
AnneCocuk.com ile ilgili yapılacak tüm hukuksal şikayetler iletişim linkinden iletişime geçildikten sonra en geç 2 (iki) gün içerisinde ilgili kanunlar ve yönetmelikler çerçevesinde tarafımızca incelenerek, gereken işlemler yapılacak ve size geri dönüş yapılacaktır.