Burada bir cok forumdan k.validemden iyi kotu bahsettim, genelde iyi anlamdaydi cunku kotu soylenecek bir sey yoktu ki...
Cocuklarimin sahip olucaklari en iyi en mukemmel babaneydi, ondan aldiklari sevgi ve sefakati ne ben ne de babalari verebiliriz onlara.
Hepimizi cok severdi ve sevgisini gostermeden de hic bir zaman kacinmadi ama torunlari onun icin farkliydi onlar icin yapamayacagi sey yoktu...
Su son 3-4 ay cok zordu bizim, hastaliginin baslamasi, ilerlemesi o kada hizli gelisti ki hersey, neye ugradigimiz sasirdik... Biz onun icin uzulurken o bizim icin uzuldu bizim yasayacagimiz aci icin uzuldu,
cunku ona gore cok guzel bir hayati vardi ve olum onu korkutmuyordu hastaliginin ve olumunun bize verdigi ve verecegi aciydi onu uzen...
Son ana kadar ellerimizi tutup bizi ne kadar sevdigini soyledi, son ana kadar bize canim, bitanem diye seslendi hic bir cocugunu/torununu birbirinden ayirmadi...
Bize kaynanalik degil annelik yapti, bizim en guvenli limanimiz oldu annemden sonra onu da kaybettim...
Hayatimizdan su anda olusan boslugu nlatamam...