Bugun cok cok yoruldum.Bedenen yorgunlugu saymiyorum artik ona direncliyim.
Emre yle bir turlu kuramadigimiz saglikli iletisim beni cok yoruyor ve geriyor.
Tum gun,hatta yatinca yatakta "ben napiyorum,iyi bir anne miyim,Emre yi mutlu edemiyor muyum"gibi sorular gogsumu daraltiyor.
Iki gundur Mehmet te burada degil ve 3 gun daha da gelemiyecek.Ozlemek bir tarafa hayatimizdaki boyle rutini bozan seyler beni iyice geriyor.
Emre su an 22,5 aylik,soylediklerimin cogunu anliyor ve kendide isteklerini anlatabiliyor.Ah o sinirsiz istekleri...
Ornegin kuvete sokuyorum ,suyla oynamayi seviyor diye.1 saat oynuyor ama cikis vakti tam bir kiyamet.Cigliklar,beni dovup,cimdik atmalar,tirmalamalar...
Yemek yapabilmek icin sayet uyumuyorsa mutfakta tum dolaplari karistirip,tuz ,cay vs seyleri dokup birbirine
karistirmasina izin vermeliyim,yok degilse zaten yakami birakmaz.
Ona uygun mutfak seti bile aldim ama yok hersey gercek olmali onun icin.
Hergun bir priz savasimiz var,naparsam yapayim ciddiye almiyor.Hayir diye bir kelime yok dagarciginda.
Izlemese de tum gun popeye veya bugs bunny acik durmak zorunda.
Oyle birakiim aglasin dedigimde kesinlikle susup vazgecmiyor.
Sanki evde ben degil patron o.
Her istegi olsun,hic engellenmesin istiyor.
Bir suru oyuncagi,mumkun mertebe onunla oynayan ve ilgilenen bir annesi ve babasi var,her gun mutlaka disari cikariyorum(ramazan haric) ama Emre doymuyor hep sirada ne var modunda.
Ben mi cok asabiyim?Siz hicbirsekilde hayir ve dur dan anlamayan cocugunuza yinede sevkatle yaklasabiliyor musunuz bilemiyorum ama ben beceremiyorum.
Bagiriyorum,zaman zaman tutamayip kendimi agliyorum bile.
Ama hic mi hic beni dinlemiyor.
Var mi bir oneriniz???
Bu yasta bir cocuga sinirlari ogretmenin yok mu bir yolu.
Bakiyorum benim bakisima gore cok kati olan annelerin cocuklari cok daha uyumlu,cok daha mutlu.
acaba cok yumusak anne olmakla yanlis mi yaptim ben?