Aynur bu forum beni çok duygulandırdıArkadaşların yazılarını okurken bile ağladım.
Annem benim için bambaşka.Bir gün annem için birşey yapmak istiyorum bu yazınla ertelememem gerektiğini anladım.
Annem çok genç yaşta kardeş acısı yaşadı.Dayıma çok bağlıydı.Dayımın ölümüyle annem hayata küstü gülerken bile sanki suçluluk duydu.
Babam annemi zamanın da çok üzmüş.Babam için önce ailesi geliyordu annem hayatı önce kendi ailesi için sonrada babamın ailesi için yaşadı.Kimi gün içten içe kızdım babama.
Annem beni emzirirken sarılık geçirmiş.Doktorun dediğine göre en büyük nedeni üzüntüymüş.Annem herşeyi içime atıp değen ve değmeyen için üzüldüğümden aynı şeyleri yaşayacağımdan korkar.
Ben aile bağlarına önem vermeyi annemden öğrendim.Annem ailesini hiç bir gün üzmedi çok iyi evlat oldu,çok iyi kardeş oldu,çok iyi hala,teyze oldu,evlatlarına örnek anne oldu.
Yetiştiği ortamda yada hayatının zorluğundan olsa gerek bizlere zaman ayıramadı.Çoğu zaman bana ve benim küçüğüme babamın amcası baktı.Babamın amcası benim ikinci babam,eşi ikinci annemdir.Annem bunun suçluluğunu duyar belli etmese de.
Annem aklıma her geldiğinde içimi hüzün kaplar.Keşke imkanlarım elverseydi de ona daha iyi bir hayatı evladı olarak suna bilseydim.
Hiç bir zaman anlayamadım annesine karşı geleni onu üzeni.Oysa annelerimiz bizim için neler yaptı ne fedakarlıklar yaptı sonra kalkıp onlardan bir güler yüzü sevgiyi esirgiyoruz.
Bu sabah annemle konuştum nedense artık annemle konuşamaz oldum.Her konuştuğum da gözyaşlarım hucum ediyor biliyorum üzülecek bir sıkıntım var sanacak diye belli etmiyorum.
En büyük korkum da bir gün uzaktan gelen sesini duyamamak.
