BIR KADININ ASKI (AYSE ARMAN' DAN )
Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim... Yedi senelik evliliğimizin
iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik. Karım, her
evlilik yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler,"Bunlar bizim
hayatımızın gölgeleri"derdi..

Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı. 97'in bir gecesinde onu aldattım.
Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık
kalacağımı söylerdim. Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım.
Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: "Biliyorum" dedi.
İzmir'e kar yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim.Fotoğraflarımıza
bakıyordum yine... Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk
kez o gün fark ettim.
A.
R.
K.
A.
S.
I.
N.
Gerisi için yılları yetmemişti. Ama sanırım "Arkasına bak"yazmaya
filan niyetlenmişti. Hemen çerçevelerin arkasına baktım. Hiçbir şey
yoktu. Sonra birşey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm.
İnanabiliyormusunuz,her birinin arkasından bir mektup çıktı!Geçirdiğimiz her sene
için sevgi dolu sözler yazmıştı. 1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf
ise simsiyahtı. Ve içinden şu sözler çıktı:"14 Mart 1997/Gözlerin bana
başka birine dokunmuş gibi baktı/Söylemene gerek yok,biliyorum..."
2002'deyiz. Onu kaybedeli 4,aldatalı 5 yıl oluyor.İçim acıyor şimdi.
Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor... seviyorum diyenin sevgisinden
şüphe et, çünkü; aşk sessiz,sevgi dilsizdir...