kendimi bildim bileli hep yollardaydim,daha ilk okul 1. sinifta baslamistim seyehatlere.cok icine kapanik oldugumdan annem beni hentbole yazdirmisti ve hemen o yil il birincisi olup kayseriye gitmistik 15 gunlugune,Berbat gecerdi yolculuklarim,mide bulantilari,kafami kaldiramazdim.bide gezmeye gittik dimi tarihi yerleri geziyoruz ben karnini tutmus bicimde oturuyorum,erciyese ciktik,sadece arabanin koltugundan gördüm manzarayi millet disardayken,ilk boyle basladi yolculuklar,oncesinde aile seyahatlerini saymazsak,sonra tum spor branslarina katilinca,her sene 2-3 ay yoktum tum karadenizi gezdim sayilir,ama nasil bana sorun
buyuyuncede gecmedi bu illet nereye gidersem gidiyim,artik psikolojik olmustu,ilac filan ne fayda.ylculuk aksamsa sabahtan baslardim,sabahsada aksamdan.bir yolculukta 2 kilo verirdim kesin,bu arada yolculuk oldumu yemek yok bende,2 gun yemedigimi bilirim,Babamda her zaman derdi "en masrafsiz yolcu" diye
Allahtan üniversite yakindida (Zonguldak-Ankara) 4 saatte sunu dusuniyim bunu dusuniyim derken gecerdi.Oyle oyle alistim.Ama hala o psikolojiye girmeye meyilliyim istemesemde.
uzatsam daha cok cikardida pek ic acici konu olmasa gerek
isin ozu siz nasilsiniz bu durumlarda,severmisiniz yolculuklari yoksa benim gibimisiniz,ya cocuklariniz?
cunku benim annemde oyleymis bende oyle,cekiyo sanirim