Vallahi zormuş ikisini yürütmek. Hepi topu bugün işe dönüşümün 4. günü... Evde ilgi bekleyen 2 çocuk, çocuklar yattıktan sonra bakıcıya destek vermek için yapılan ekstra işler, 6 ay yokluğunuzda birikmiş ve nedense ille de bekletilmiş projeler... Ağlamakla gülmek arasında geçen, 4 saatlik uykuyla atlatılmaya çalışılan günler...
Ben çocuk da yaparım kariyerde şarkısını pek severdim ama benim için yazmamışlar şimdi anladım. Görüşmeler için gidilmesi gereken şehirler var göndermesi, daha ilk günden bebek çok küçük bahanemin arkasında sırıtmaya başladı. Mesai benim için bir tür karabasan... Eve götürülmesi gereken işler tüylerimi diken diken ediyor, vakit kaybetmeden laptoplarda meçhul hasarlar yaratma düşüncesi beynimi kemiriyor...
Geldim, buralardayım artık ama bu tempoda ne kadar var olmaya devam ederim bilmiyorum..