Devlet çocukların velayetini nezaman ailelerinden almalı veya alıyor?

[yogicmom]

Geçen gün Demet yazmıştı Halil Cibranındı sanırım,çocuklar hepimizin dünyanın diyordu bence de iyi yetiştirilmeyen bir çocuk yarın bizim dünyamıza girecek sorunlu bir birey.
Merak ediyorum devlet hangi durumlarda çocukların velayetini alıyor veya almalı?
Sanırım anne ortada yoksa babanın da gücü yoksa çocuklar bir kuruma yerleştiriliyor.Ama peki çocuğun anne ve babası görünür de var da yoksa bu durumda nasıl hareket ediliyor,bileniniz var mı?
Ben sokak çocuklarıyla ilgili şöyle bir haber okumuştum,polis toplayıp götürüyor,anne baba çocuğun peşine düşerse geri veriyor ama bu olay tekrarlanırsa bir daha aileye vermiyor,çocuk esirgeme kurumuna yerleştiriliyor.
Peki diğer durumlarda ne oluyor?Ya da ne olmalı?Ve de diğer ülkelerde durum nedir?
Sanırsam İngiltere'de genç annelere devletin çok büyük desteği var.A.BD de 14 yaşından küçük çocukların ebeveynsiz evde yalnız kalması kanunen yasak..V.B ...
Yorumlarınızı bekliyorum....

[cigdem_kocaman]

SEVGİLİ ESRA;

EVET ÇOCUKLARIN AİLELERİ YOKSA YA DA GÖRÜNÜRDE VAR DA YOKSA TAMAM ÇOCUK ESİRGEME VEYA DİĞER KURUMLAR SAHİP ÇIKSALAR, ÇIKIYORLAR DA BELKİ BİR BÖLÜMÜNE

AMA YA 18 YAŞINI DOLDURDUKTAN SONRA VE BENCE HALA ÇOCUK SAYILABİLECEK YAŞTA HADİ SEN BÜYÜDÜN ARTIK DEYİP, İŞSİZ GÜÇSÜZ VE DE TECRÜBESİZ TOPLUMUN İÇİNE BIRAKILDIKTAN SONRA NELER OLACAK. BENCE SORUN BAŞTAN SONA BİR SORUN, BİR YERDE BAŞLAYIP, BİTMİYOR Kİ

BİLİYOR MUSUNUZ GALİBA BEN BU ÜLKEDE BU ŞEKİLDE YAŞAMAKTAN ÇOK AMA ÇOK YORULDUM BUNA TIP DİLİNDE, SOSYOLOJİDE YA DA PSİKOLOJİ DE EMİNİM BİR AD VERİYORLAR AMA TEDAVİSİNİ BİLEN VAR MI? BU TEK BAŞŞINA ALINABİLECEK BİR TEDAVİ Mİ? YOKSA BİZİM TOPLUMUMUZUN HAKİKATEN GERÇEK BİR TEDAVİYE Mİ İHTİYACI VAR? VARSA DA BUNU KİM YAPACAK BİZ Mİ, HANGİMİZ HANGİ KONUDA ÇOK SAĞLIKLIYIZ? KİM KİMİ NASIL EĞİTECEK TEDAVİ EDECEK? HERŞEYİN BAŞI İSTEMEK VE İNANMAK BU İNANÇSIZLIK BİZİ NEREYE GÖTÜRÜYOR NE ÇÖZÜMSÜZ NE ZOR SORULAR DEĞİL Mİ? ÇÖZÜMÜNÜ, BİREYLERİN KENDİSİNİN BULABİLECEĞİ KADAR ERİŞİLEBİLİR BİR CEVAP MIDIR BU DA AYRI KONU TABİ.

DEDİM YA, BEN ÇOK YORULDUM

[yasemin]

sevgili esra,
yazacaklarım belki sana bir fikir verebilir.
ıspartada akşam yerel tv kanalında bir haber izledim.anne baba sağ, çocuk 20 yaşında delikanlı doğuştan sağır,dilsiz ve özürlü.ayakları zincirle bağlı yatakta.zincirler çözüldüğü zaman etraftaki eşyalara ve insanlara zarar veriyor.sağır olduğundanmı bilmiyorum kulakları rahatsız edecek şekilde tiz ve yüksek ses çıkarıyor.gece ve gündüz hiç uyumadan bağırıyor.anne baba çaresiz"biz bu çocuga artık bakamıyoruz nolur elimizden alın artık" diye devlet kurumlarını dolaşıyor.aldıkları cevap anne baba hayattaysa yapacağımız birşey yok.
bu durumda ne yapılmalı bilmiyorum.gönlüm istiyor ki bakımını ve sağlığını üstlenecek bir kurum bulunsun.anne baba düzenli gidip ziyaret etsin.
peki sağlıklı bir birey, çocukesirgeme kurumundan yaşı nedeniyle salıverildikten sonra ne oluyor.bir arkadaşımız bu durumda ki bir kızı koruyucu aile olarak aldı.ingilizce kursuna gönderdi, evinde barındırdı giydirdi, sonra kızın denizli de akrabaları ortaya çıktı ve alıp götürdüler.inşallah ki sahip çıkarlar.
bu kız belki şanslıydı ya yapayanlız kalanlar işte potansiyel suçlular.şansı dönenler sekreter, bir şirkette çaycı ya da temizlikçi olur sonra da evlenirler büyük bir çoğunluk ta kendilerini bir anda et pazarının ortasında ya da kötü alışkanlıkların pençesinde...
ne derece doğru ya da yanlış düşünüyorum bilmiyorum.
duygularım ve mantığım gerçekten birbirine karıştı.
sevgilerimle
yasemin....

[ayısıgı]

merhaba.
konuyla ne kadar ılgılı ve de mantıklı bılmıyorum ama....
gercekten ılk dogumdan sonra ozellıkle maddı ımkanı olmayanlara yonelık korunma yontemı uygulanmalı ama mesela spıral takılacaksa kı en uzun surelı ve garantılısı bu dıye bılıyorum.
ne kadar zaman sonra takılıyor tam bılmıyorum ama bellı bır sure konulsun.ve kesınlıkle ıtınalı bır takıple hastaneye bu konu ıcın gerı donmeyenlere kanunı ıslem uygulanmalı dıye dusunuyorum.boylelıkle pes pese bakılalamayacak kadar cocuk dunyaya gelmez..ozellıkle kırsal kesımlerde bu yapılmalı dıye dusunuyorum....belkı bu daha farklı bır sekılde toparlanabılır.tabı hersey devlette bıtıyor aslında.ozel bırey olarak ınsanlara ne kadar yardım yapıp ayakta tutabılırız kı.aynı seylerı ben yasadım cunku.mesela:hamılelık donemınde kesınlıkle bılınclendırme kursları okulları olmalı....
ve bunlar parasız olmalı...devlet bunlara bır butce ayırmalı....boylelıkle anneler babalar daha tecrubelı ve cocuklarına sahıp cıkabılırler....bır cocugu dunyaya getırdıkten sonra sokaklara bırakmak bu kadar kolay olmamalı......
yıne karısık oldu ama bana bu yazdıklarım toparlandıgı taktırde mantıklı gelıyor....
hoscakalın...

[Demet Eşrefoğlu Vardar]

sevgili esra...
bence işin kökeninde son derece eğitimsiz cahil ve din baskısı altında yaşayan bir toplum var..sanmayınki dinsizim...değil çok inançlıyım hemde çok...durumları müsait değildir insanların ama çocuk aldırmazlar günah diye...sonra oturup rızk beklerler...cahildir ve belkide çaresiz.. döverek terbiye etmeye çalışır...tabi bütün bunların hepsi maddiyatla çok ilintili...bunlar diğer toplumlarda hani çok gelişmiş dediğimiz toplumlarda yokmu..var elbet ama yüzdesi eminimki bizden düşüktür...üremek önemli değil..önemli olan meydana getirdiğini geleceğe hazırlamak...işte ben bu yüzden çocuk doğuramıyorum...bilmem anlatabildimmi...ve birde hiç bir çocuk maalesef eşit şartlarda doğmuyor...dün gece hastane odasında düşündüm...kızım özel hastane odasında yatarken ve elinde kumanda, yanında barbie ile yatarken, üzülmemeye karar verdim...en azından çocuğum 1. sınıf koşullarda tedavi gördü..nihayetinde önemli olmadığını varsaydığım bir hastalığı yaşadı, yanındaki refakatçi yatağında rahat olmasamda uyudum...ee peki ssk hastanelerinde sandalyelerde aylarca kalan annelere ne demeli...ve kendimden utandım...utanmak değilde belkide..kendimi terbiye ettim...çocuğuna bakamayan aileden devlet o çocuğu alsa ne yapacak ki, devletin imkanları bu kadar işte...o çocuk yuvaları çok mu sağlıklı sizce...ben cumartesi çocuk yuvalarına gitmek ve onlarla ilgilenmek istedim geçenlerde...ama nafile...cumartesi pazar yuvaya dışardan almıyorlar,,,neden olduğunu sordum ilgiliye, çünkü çalışan insanların başka vakti yok dedim..engellemeyin dedim...prosedür böyle dedi...yani yazmakla bitmez...aslında bir mekanizma olacak yada kontrol sistemi (bu nasıl olur bilmiyorum) herkes bakabildiği kadar yada bir tane çocuk sahibi olacak...bu insafsızlık ve insan haklarına aykırı gibi gelebilir ama bence doğru...şimdi çok çocuklu anneler bana kızacak ama benim demek istediğim, bu yorumum benim şu anda hitap ettiğim kitle değil elbet, bakamayacaklardan bahsediyorum ben...cocuğu dilendirmek ne kadar insafsızca ise, 2 aylık çocuğunu bırakıp karşı komşusu ile kaçmak ne kadar insanlık dışı ise, eve aldığı sevgilisini ve kendisini çıplak gören oğlunu öldüresiye dövmek ne kadar ahlaksızca ise, sarhoş eve gelip çok ağladı diye küçük kızını duvara fırlatıp ölümüne sebep olmak yada sakat bırakmak ne kadar vahşi ise, köydeki kadının beyin özürlü çocuğunu zaptedemiyorum diye ahıra zincirlemesi ne kadar insanlık dışı ise....(bunları çoğaltabilirim...) bir kadının bakamayacağı bir çocuğu doğurmasına engel olmak bence o kadar masum kalır....
bu benim fikrim...daha sayfalarca yazabilirim ama...

[didemizgi]

Amerika'da ya da Avrupa'da durum nedir diye sorsaydın, cevap vermek çok kolaydı...Bu konuyla ilgili çekilen pek çok film oralarda kanunların nasıl işlediği, kötü muamele gören, ya da ailesi tarafından iyi bakılamadığını tespit eden devletin nasıl bir denetim mekanizması kurduğu hakkında eni konu fikir sahibi olabiliyorsun...Tabii pratikte bu tam işleyebiliyor mu bilmiyorum...

Avrupa'da aileye rağmen çocuğu koruyup,gözetme var..yani çocuk üzerinde söz sahibi olan öncelikle aile değil devletin konuyla ilgili kurumları ve denetimcileri...

Ülkemizde durum ne?...Ben hala anlayabilmiş değilim...Böyle çocuklar tespit edildiğinde (tespit edilmesi ne şekilde onu biliyoruz tabi: konu komşu gider mahalle karakoluna şikayet eder) karakolluk oluyor, sonra dediğin gibi aile isterse tekrar alıp götürüyor ya da ver elini çocuk esirgeme (sanki oranın şartları iyi mi? o da ayrı konu)...Tut ki aile geri aldı çocuğunu, sonrasında bir takip var mı, çocuk ne alemde, iyi bakılıyor mu?...

Koruyucu ailelik iyi bir yöntem, ama bizim toplumumuz bu konuda duyarlı değil maalesef...

benim tanıdığım bir mimar çift 2 tane çocukları olduğu halde bir kaç çocuğa daha koruyucu ailelik yapıyorlar...bunun manevi tatmini anlatmama gerek yok sanırım...aslında devletten bir şey beklemek yerine bizim gibi aydın insanlar biraz daha duyarlı olup en azından kendi adlarına birşeyler yapabilirler...bunun öyle ciddi maddi külfet getirdiğini de zannetmiyorum ama ciddi emek gerektireceği bir gerçek...


sevgiler,

Didem

[Handan_Baykan]

Sevgili Esra,

Cocuklarin hepimizin sorumlulugunda olusu uzerine yazdigin mesajlarini baska konu basliginda da okudum ve tum sesimle katiliyorum.

Uzun yillardir "benim cocugum seninkinden daha fazla..." diyen bir kultur olmusken simdi bu tutumu birden yikmamiz zor biliyorum. Ama neresinden baslansa kardir... Sirca saraylarda yetistirecegimiz cocuklari ne kadar koruyabiliriz ?... TUM cocuklari yetistirmeye sahiplenmezsek kendi cocuklar yetiskin olduklarinda nasil bir dunya edinecekler ?...

Ihmal edilen, dayak yiyen, okutulmayan, sahiplenmeyen, yiyeceklerini copluk deseleyerek yada bedenlerini satarak elde etmeye calisan cocuklarin yetiskin hallerinden korunmak icin birer ikiser fedai kiralamaya zorunlu yetiskinler olarak mi?...

Cocuklari korumaliyiz. HEPSINI... Gerekirse kendi cocuklarimizin bugunku paylariindan kocaman ayirarark... Ki ileride esit insani ortamlarda yasaybilsinler.

Yillar oncesi "ozurlu" diye adlandirdiklari insanlari sitematik bir sekilde kisirlastirmis bir ulkenin bugun insani gozle kendi hatasindan ogrenmeye calisisini izliyorum. Buyuk hatalar yapilmadan once zamaninda kucuk onlemlere hepbirlikte katilabilsek dedirtiyor insana...

Bir cocugun hayati tehlikeye girdigi, bakimsiz ve ilgisiz oldugu yada bedenen ve/veya ruhen tacize ugradigi saglam makamlarca ispatlandiginda o cocuk velilerin elinden alinmali. Ve kimsesiz cocuklar yurdu yerine daha normale yakin bir ortama konmali... Yani KORUMACI AILE yanina... Kisacasi bu cocuklara bir aile icinde yasama zevki ve duzeni tattirilmali. Bu yuzden de hepimiz kollari baska cocuklara emege sivamaliyiz.

Bu sistem bir cok ulkede uygulaniyor. ne kadar basarili oldugu tartisilabilir tabi ama ne kadar sorun ciksa da bence en insani olani. Bu arada oz aileye cocugunu geri alabilmek icin firsat taniniyor. Rehabilitasyon, egitim, sosyal kurumlardan yardim... ve GONULLU senin benim gibi velilerden bu ailelere ve cocuklara zaman, emek, sevgi, sabir...

Bu 24 saatlik turden bir virus degil. Carptimi insani uzun sure surunduren bir durum. Toplum sagligini tehdite eden... Hepimize cok emek dusuyor.

Once bilinclenmek, sonra yapabileceklerimize ufak seyler de olsa duzenli, tutarli ve sorumluluklu sarilmak. Halil Gibran gibi buyuk dusunurlerin geride biraktiklarini sozde begenmekle kalmayip yasama getirmek. Belki karinca adimiyla ama neden olmasin !...

Ben hala sanirim 2 yil once okudugum bir yaziya takiliyim. Yazi COCUKLARINI SEVMEYEN BIR ULKE oldugumuz uzerineydi...

Konuya dusundurdugun icin tesekkurlerim ve sevgilerimle,
Handan Baykan

[ayısıgı]

ben cevap yazmıstım ama dıdem hn.dedıgı bır seye takıldım..
devletten bır sey beklememelıyız dıyoruz bende oyle dusunuyorum aslında ama.kendımden ornek vereyım hergun cocuklarla cıceklerımızle ılgılı kotu haber okudugumda cıldırıyorum.nasıl kıyabıldıklerıne aklım almıyor.ve o anda cok param olmalı dıye dusunuyorum.nasıl yardım edeyım dıyorum...
ve caresız hıc bır sey yapamıyorum.bu durumdada ıster ıstemez devletten medet umuyorum.
1,5 ay kadar oluyor gazetede 1 yasında bır bebek anusu dogustan kapalı oldugu ıcın bır takım ıslemlerını karnına takılı kablolarla kapıyor.tıptakı adını bılmıyorum bunların....
okudum var ya ıcım parcalandı yemın edıyorum.gazeteden o kısmı kestım.gazeteyı aradım....aılenın numarasını ıstedım.tel.numarası yoktu.adres verdıler.benım evıme cok ters bır yerdı ama yıne de aldım.
ve ınanırmısın gıdemedım .cunku ne yol param vardı nede gıttıgım zaman ne yapabılecektım dıye dusundum.sadece manevı destek kendı kendıme gercekcı ol dedım..onlara para lazımdı.ve devletımıze yıne lanet okudum.ıcım acıyarakta kesmıs oldugum kısmı cope attım.gozumun onunde dursun ıstemedım....yanı ben bır cok sey yapmak ıstıyorum.ama elımde hıc bır sey yok...
yıne bugun terkedılen bır mınıcık beden canta ıcınde yatıyor.gıdıp onu bulmak ıstıyorum.sıcaklıgımla sarmak ıstıyorum.
butun bakımını ustlenmek ıstıyorum ama yapamıyorum.....
bu durumda da devletten beklıyorum.ıyı bır butce ayrılsa oyle guzel bıterkı bu cocukların cılesı.......
belkı cok dagıldı amacından cıktı konu ama benım dusuncelerım bunlar....
bırey olarak yapacaklarımız sınırlı.....

[aylin_türkgil]

Devletin çocuklara sahip çıkma konusuna sonuna kadar katılıyorum. Ama benim sadece evet dememle bitmiyor bu iş. Anne çocuğunun kitabını alamıyor, okulda devletin değil mi kimse birşey yapmıyor. Anneye soruyorsun okuyupta ne olacak diyor. Ya da okutmak istiyor her ne kadar devlet okulları parasız dense de kadının gücü yetmiyor. Bu eğitimde de böyle, sağlık hizmetlerinde de böyle, herşeyi devletten beklemenin yanlış olduğunu da biliyorum. Ben ve çevremdeki arkadaşlarım elimizden geldiğince birşeyler yapıyoruz. Ama nereye kadar yetişebiliyoruz. Şimdiye kadar hiç annesinden dayak yediği için ailesinin elinden alınan çocuk duymadım. Küçücük yaşta sokaklarda dilenenler araba camı silenler hergün aynı yerdeler. Evet bizlerde duyarlı olmalıyız ama devlette geleceğimiz olanları biraz gözetmeli.

[didemizgi]

sevgili ayışığı,

Söylediğin gibi öyle durumlar var ki özellikle sağlık konularında insanın eli kolu bağlanıyor...Bir şeyler yapmak istesende tek başına bunu gerçekleştirmek mümkün olmuyor...Bunun için bir takım yardım kuruluşlarında veya vakıflarda gönüllü olarak çalışmak gibi alternatifleri düşünmek lazım...

Ülkemizde parasızlık yüzünden okula gidemeyen çocuklar var...Ben bir köy çocuğunun yıllık okul masrafının 100-200 milyondan TL.'den fazla olduğunu zannetmiyorum...yani iki haftalık market ihtiyacı...Bunu yapabilecek güçte yüzlerce aile, binlerce şirket olmalı...Yapıyor muyuz..hayır...çünkü aklımıza gelmiyor, çünkü bu bilinç henüz oluşmadı, çünkü araştırma yapmaya üşeniyoruz, çünkü önceliklerimiz farklı ve bireysel...yani insan yeter ki bir şeyler yapmak istesin, zaman ayırsın, emek ayırsın,oturduğumuz yerden benim elimden bir şey gelmez demesin...

Böyle yaparak tüm çocukları kurtarabilir miyiz..tabi ki hayır..ama ne kurtarsak kardır..

Şu bir gerçek ki biz fakir bir ülkeyiz...Devletin daha eğitime ayırdığı bütçenin oranına bakarsak, bu konuştuklarımıza ne zaman sıra gelir bilemiyorum...benim pek umudum yok...